Os catro C




El país


Que subidón. Meses aforrando e por fin é seu. Menos dar masaxes nos pés, fai de todo. E xa pode, co cartos que custou. Pero aí está, tan elegante, tan noviño. O smartphone último modelo. Ou o coche. Ou o abrigo. A caprichada. A sensación de felicidade é inenarrable. Embárgalle, énchelle. Pero, é felicidade? Os expertos afirman que non. Que iso que vostede sente é pracer, e que o pracer é efémero. Porque, en nada, lanzarán unha versión mellorada do seu móbil, un modelo máis completo do seu coche ou se topará cun abrigo máis bonito en calquera escaparate, devolvéndolle á casa de saída. E, aínda por riba, empezará a non saber o que é a verdadeira felicidade.

Mal asunto. "O pracer está relacionado coas sensacións crúas, puntuais, moi de pel e, por iso, ten un percorrido moi curto", explica Rosana Pereira, psicóloga do gabinete Haztúa e experta en psicoloxía positiva e xestión dos sentimentos, que completa: "Pola contra, a felicidade é unha forma de vida no medio e longo prazo".

E ambos os estados están determinados polas hormonas; a dopamina, o neurotransmisor que desencadea no cerebro as sensacións de euforia e recompensa, é o motor do pracer, mentres que a serotonina, relacionada coa calma e a satisfacción, é a responsable da sensación de felicidade. Pero —e agora vén o problema— a dopamina suprime á serotonina ou, dito doutra forma, a procura do pracer polo pracer afástanos da auténtica felicidade.

Entón, tanta hora feliz nos bares e tanto emoticono riseiro revélanse como parches procuradores de benestar momentáneo que malacostumbran ao individuo e que salpican de fallas o camiño á felicidade real. "A sociedade actual está enfocada unicamente no pracer, na satisfacción a curto prazo, no non ter que facer dar nada a cambio", afirma Pereira, que apunta así á raíz do problema de moitas persoas frustradas e deprimidas.

Pereira explica ademais o concepto de roda hedónica, a capacidade do ser humano de adaptarse ao pracer polo pracer: "Coma se fose unha droga, cada vez necesitamos máis para experimentar o mesmo grao de benestar", sostén, e pon como exemplo as primeiras saídas cos amigos na etapa adolescente. Por entón, calquera plan era unha caravana de novas sensacións pracenteiras; ir ao cine, tomar un refresco… todo valía. Pracer en estado puro. Pero conforme pasa o tempo os plans deben volverse máis elaborados para facernos gozar.


Fronte ao hedonismo baleiro, os catro C
O experto en saúde e benestar americano Robert Lustig ten unha proposta para reencauzar e ordenar a dicotomía pracer-felicidade. No seu libro The Hacking Of The American Mind —algo así como pirateo da mentalidade estadounidense—, o científico investigou a dependencia á dopamina e ao hedonismo e expón un camiño alternativo para abandonar a procura da felicidade a través de accións que, realmente, sabotean as posibilidades de alcanzala. E faio establecendo un plan ao redor de catro C: conectar, contribuír, coidarse e cociñar.

En primeiro lugar, anima a entrar en conexión co mundo, pero de verdade. Nada de consultar Facebook compulsivamente para estar ao día das vidas de persoas que non nos importan nin de alagar o WhatsApp con simpáticas pelotitas de cor amarela e aspecto exultante. Para conectarnos realmente, Lustig avoga polas relacións persoais, cara a cara e, como reforza Rosana Pereira, do gabinete Haztúa, "a atopar momentos de calidade cos demais que nos leven a xerar empatía, un motor básico para a produción de serotonina e, por tanto, de felicidade duradeira".

Lustig tamén aconsella contribuír, colaborar, dar algo aos demais sen pedir nada a cambio. "Darte ao outro e comprobar como a túa achega fai felices ao resto permite enfocarte cara a dentro, pensar no que si tes e non no que che falta", afirma Pereira. Porque a felicidade, di, é dar, mentres que o pracer baséase unicamente en recibir.

Seguinte C: coidarse. "É o básico. Se a máquina que te move non ten un bo mantemento, é difícil que o demais funcione ben", confirma Pereira, que tamén anima, agora si, a non demonizar do todo ao hedonismo: "A vida non ten que ser sempre sacrificio; por iso, a combinación da felicidade co pracer atopa aquí o seu mellor punto". Pola súa banda, Lustig subliña como a falta de soño e descanso, a tensión ou a sobrecarga de tarefas aumentan de forma sobresaliente o cortisol, motor á súa vez da depresión. Por iso, convida a coidar e a non esquecer as atencións á única persoa que nos acompañará, de forma incondicional, durante toda a vida: nós mesmos.

Por último, a que quizá sexa a C máis sorprendente, a de cociñar. De novo, para traballar na xeración de serotonina. Afirma o experto que o triptófano presente nos ovos ou no peixe, os ácidos grasos omega 3 e a fructosa son xeradores desta hormona e, por tanto, a cociña —sa, equilibrada— convértese nunha práctica precursora da felicidade. Por contra, a mala alimentación é motor de pracer: "Unha hamburguesa industrial, cos seus aditivos e potenciadores do sabor, proveranos dun forte benestar puntual pero, a longo prazo, levantará unha barreira fronte á felicidade", apunta a psicóloga Pereira.


Pero tampouco nos volvamos uns cartuxos
O pracer é visceral; a felicidade, etérea. O pracer é recibir; a felicidade, dar. O pracer é individual; a felicidade compártese. E o ánimo por darse pracer é insaciable, porque o corpo e a mente sempre quererán máis. Un móbil mellor, un coche con máis extras, un abrigo máis caro. Aínda que todo cumpre a súa función e, de novo, o equilibrio é clave: "O pracer non é malo. Como vai selo? Darse un capricho, comer, practicar sexo… O malo chega cando a vida enfócase unicamente nese sentido", conclúe Rosana Pereira.

Por iso, catro C e algunha licenza, que tampouco pasa nada. Pero puntual, si non queremos terminar sendo profundamente desdichados. Como probablemente terminou morrendo Arístipo de Cirene, discípulo de Sócrates e fundador da corrente filosófica do hedonismo. Si, seguro que gozou de marabillosos banquetes, incribles orxías e que consagrou a súa vida aos máis altos [ou baixos] praceres terreais. Pero quizá morrese, á vista da opinión dos expertos, sentíndose un auténtico desgraciado.


Seguinte
« Prev Post
Anterior
Next Post »