Nenos mequeiros, adultos débiles: chega a 'xeración brandiña'


Consentimos demasiado aos pequenos? Unha nova onda de expertos avoga por endurecer o seu carácter.



Berta G. De Vega :: El mundo


Suma escolar: pais que levan a mochila ao neno até a porta do colexio + pais que piden que non se premie aos mellores da clase porque os demais poden traumatizarse + pais que lle fan os deberes aos nenos que previamente consultaron nos grupos de WhatsApp = nenos brandiños, hiperprotexidos e pouco resolutivos.

Conta Eva Millet, a autora de Hiperpaternidad (Ed. Plataforma), que xa hai nenos que, ao caerse, non se levantan: esperan esa man sempre atenta que tirará deles. En certos colexios empezaron a tomar nota. E, nalgúns países, o carácter xa forma parte do debate sobre a Educación.

Isto non é a nova pedagoxía. Gregorio Luri, filósofo e autor do libro Mellor Educados (Ed. Ariel), adoita lembrar que a educación do carácter é tan tradicional en certos colexios británicos como para que chegue aos nosos días unha frase atribuída ao Duque de Welington: «A batalla de Waterloo empezouse a gañar nos campos de deporte de Eton». Nos campos de Waterloo ou nas canchas do mítico colexio inglés, berce do establishment, ningún neno esperaba que lle levantasen se podía só.

En España, fálase de «educación en valores», pero poida que non sexa o mesmo. O carácter enténdese como botarlle valor, coraxe, actuar en consecuencia cando se sabe o que está ben ou está mal, non limitarse a indignarse. Como di Luri, «agora mesmo en España fomentámoslles a náusea en lugar do apetito». Na súa opinión, os nenos de agora saben cando se teñen que sentir mal ante determinadas condutas, pero educar o carácter é animarlles a dar un paso, a ser exemplo, a que os seus valores pasen á acción. Se están a acosar a un neno, non calar e protexerlle. Dicir non á presión do grupo.

O carácter volveu cando se foi consciente de que poderiamos estar a criar a unha onda de nenos demasiado brandiños. Con pais que se presentan ás revisións de exames dos seus fillos, que apupan aos árbitros nos partidos e que fixeron o baleiro a nenos que non convidaban aos seus fillos aos aniversarios. «Eu tiven a un rapaz de 19 anos que se me botou a chorar porque lle suspendín un exame», conta Elvira Roca, profesora de instituto. «Díxenlle que non me dese o espectáculo. Veu a súa nai a verme e díxome que humillara ao seu fillo. Tívenlle que dicir que estaba a ser ela quen lle humillaba a el».

COMO NO RUGBY
Nicky Morgan era ministra británica de Educación con David Cameron e fixo bandeira da educación do carácter. «Para min, os trazos do carácter son esas calidades que nos engrandecen como persoas: a resistencia, a habilidade para traballar con outros, ensinar humildade mentres se goza do éxito e capacidade de recuperación no fracaso», dicía na súa cruzada por estender ese tipo de educación, moi vinculada ao rugby. Soa familiar. Soa a Si, o poema de Rudyard Kipling e o seu verso sobre a vitoria e o fracaso, eses dous impostores aos que hai que tratar de igual forma, que figura na entrada da cancha principal de Wimbledon.

Alfonso Aguiló escribiu Educar o carácter (Ed. Palabra) fai 25 anos. Non parou de reeditarse e traducirse desde entón: «Ter bo carácter non significa estar todos cortados polo mesmo patrón. Pero estou seguro que case todos nos poriamos de acordo en que ser honrado, traballador, xeneroso, xusto, leal, empático, valente, austero, recio e organizado son boas calidades». Como se educa o carácter? Non desde a teoría, desde logo. «A educación en valores é algo abstracto. As virtudes son os valores integrados na persoa», explica.

Este veterano profesor confirma que temos agora a xeracións de nenos brandiños e non se escandaliza: «Son ciclos normais do desenvolvemento dunha sociedade. Cando unha familia quere que os seus fillos non pasen as dificultades polas que si pasaron eles a sociedade vólvese máis cómoda, branda, menos esforzada. Pasa tamén cos países». Segundo Aguiló, a educación do carácter non ten que ver co diñeiro e si co capital cultural das familias, co modo de transmitir como afrontar a vida: «Coñecín a nais que limpaban escaleiras para que os seus fillos levasen unhas zapatillas de marca e a xente de diñeiro que tamén os consentía moito».

En EEUU, a cadea de colexios KIPP, con taxas de éxito académico inéditas nas zonas onde se instalan, insisten na educación do carácter como indispensable: «Traballa duro. Se amable», resumiron nos carteis enormes que decoran os seus centros. Nese país, Angela Duckworth converteuse no gurú do estudo da personalidade. Ten un laboratorio onde analiza que trazos fan que os nenos teñan éxito de maiores. Está tan ocupada que non dá entrevistas, di o seu equipo. Sempre conta que, a pesar das boas notas, o seu pai dicíalle que non se crese especial. «A tendencia a manter o interese e o esforzo para conseguir metas a longo prazo», a forza de vontade, é o trazo que, segundo Grit, o seu recente best seller sobre o poder da perseveranza, define ás persoas con éxito. Traballou en barrios marxinais e estivo en West Point, a academia militar de EEUU, analizando como eran os 1.200 cadetes que pasaban as durísimas probas iniciais. Nenos aos que non levantaron do chan cando podían eles sós.

Seguinte
« Prev Post
Anterior
Next Post »